Shqipëria ka vuajtur nga një diktaturë e tillë, që nisi me premtime të bukura dhe ëndrra të mëdha, por që degjeneroi edhe për shkak të ideologjisë së saj të panatyrshme, në atë që tashmë e dimë. Kështu që për aq kohë sa baza etike nuk është parimi më i lartë i çdo gjëje dhe grupet e interesuara për ndryshim nuk shkojnë drejt mbylljes, dhe për aq kohë sa ky themel etik nuk lidhet pazgjidhshmërisht me të vërtetën hyjnore dhe mbikëqyrjen e saj, që garanton vazhdimësinë e pastërtisë së saj, çdo nismë apo grupim i shoqërisë sonë që synon ndryshimin për mirë, është i destinuar të dështojë në përmirësimin e situatës, ose të degradojë në një formë të caktuar të diktaturës politike dhe institucionale.